Һәр кемдең үҙенә генә яҡын булған, йөрәгендә һаҡлаған бер бәләкәй генә ере була – ул да булһа тыуған йорт, атай нигеҙе. Бында ул тыуған, тәү тапҡыр ҡояш нурын күргән, беренсе аҙымдарын яһаған, оло тормошҡа аяҡ баҫҡан…
Бына ошондай бер ауылдарҙың береһендә үҙҙәренең һуңғы көндәрен өс ҡарт кеше – Вәсил, Ниғмәт һәм Кәримә – үткәрә. Уларҙың һәр береһенең дә балалары бар, әммә улар һәр кемеһе ҡайҙалыр осоп юғалған һәм ата-әсәһенә әйләнеп тә ҡайтмай… Ҡарттар йорт-ҡура ҡараштыра, пенсияһына кәрәкле ваҡ-сыбар ала, талаша-яраша, илаша-көлөшә – шулай һәүетемсә генә йәшәп ята… Һәм әлбиттә, көн һайын балаҡайҙарынан ҡош телеләй генә булһа ла хәбәр көтә…
